მე ვარ დიანა ვიკტუსი და ეს ჩემი ისტორიაა
დაახლოებით 2 წლის წინ ჩემი ცხოვრება 180 გრადუსით შეიცვალა. სულ რაღაც წამებში ჩემი იმდროინდელი ცხოვრება დასრულდა. მაშინ მე ვასრულებდი ოთხი დღის მორიგეობას, როგორც ქირურგის ასისტენტი სირაკუზაში, ნიუ-იორკში. ეს ჩემი ოცნების სამუშაო იყო.
ბიძაჩემის, პროფესიით ქირურგის შთაგონებით, დავიწყე მუშაობა საოპერაციო ოთახში დამხმარედ და პოსტოპერაციული პაციენტების მოვლის მონიტორინგში. სამსახურის შემდეგ დაღლილი მივედი სახლში და დივანზე წამოვწექი. როცა ფანჯარაში გავიხედე და მშვენიერი მზის ჩასვლა დავინახე, ძალიან მომინდა მომენახა უკეთესი ხედი და ადგილი ზაფხულის თბილი საღამოს დასატკბობად. თხელი საბანი ავიღე და კიბით სახურავზე ავძვერი. მე ვუყურებდი როგორ იძირებოდა მზე ჰორიზონტში და აღფრთოვანებული ვიყავი ჩაბნელებისას როგორ იპყრობდნენ ვარსკვლავები ცას. 12 ფუტიან კიბეზე უკან დაშვებისას გავსრიალდი და ჩემს ქვეშ ცემენტის მყარ იატაკზე დავეცი. ზურგზე ვიწექი. მახსოვს, მაშინვე ვიგრძენი ტკივილი მარჯვენა მხარში და გულუბრყვილოდ ვფიქრობდი, რომ დილით ძალიან მეტკინებოდა. უცნაური იყო, სხვა არაფერი მაწუხებდა. დასაჯდომად რომ მოვინდომე ადგომა მივხვდი რატომაც იყო ასე... მკერდიდან ქვევით ვერაფერს ვგრძნობდი და ვამოძრავებდი. ვიცოდი, რომ იმ მომენტიდან ჩემი ცხოვრება არასოდეს იქნებოდა იგივე.
30 წუთის შემდეგ მიპოვეს და სასწრაფოში დარეკეს. ასე რომ, მე მქონდა დრო მომემზადებინა ჩემი თავი მომავალი ქაოსისა და გაურკვევლობისთვის: 30 წუთი ჩემი 28 წლის ცხოვრების გასახსენებლად. 30 წუთი ვფიქრობდი იმაზე, თუ რამდენად პრივილეგირებული ვიყავი ამ მომენტამდე. მაქსიმალურად თუ გამოვიყენე ეს დრო? რამეს სხვანაირად გავაკეთებდი ან შევცვლიდი?
ამდენი სწავლის შემდეგ მხოლოდ ახლახან შევუდექი ჩემს სამსახურს. ნუთუ, ეს ყველაფერი ამაოდ იყო? კიდევ თუ შევძლებდი ოპერაციის გაკეთებას? ჩემდა გასაკვირად, მთელი ამ ფიქრების მიუხედავად, საკმაოდ მშვიდი ვიყავი. ვიცოდი, რომ კონტროლი და თავისუფლება, რაც მე ჩემს ცხოვრებაში გამოვიმუშავე, გაქრა: მაშინ ჩხუბი და პანიკა მხოლოდ ენერგიის დაკარგვა იქნებოდა. ერთადერთი, რაც შემეძლო, იყო ღრმად მესუნთქა და დავლოდებოდი მოვლენებს.
გადაუდებელი დახმარების განყოფილებაში მითხრეს, რომ დაცემის დროს მარჯვენა ბეჭის ძვალი მოვიტეხე და ფილტვიც დავიზიანე. მოტეხილი კისრის აღსადგენად ოპერაციასთან ერთად, მჭირდებოდა გულმკერდის მილები, კვების მილი, რესპირატორი და მოგვიანებით ტრაქეოტომია. ოთხი კვირა გავატარე სირაკუზის ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში.
არავითარ შემთხვევაში არ მეგონა, რომ ამ მდგომარეობიდან ვერ გამოვიდოდი - ძალიან ჯიუტი ვარ! უკან რომ ვიხედები, ვხვდები, რომ ყოველ დღე ვიბრძოდი ჩემი სიცოცხლისთვის.
როგორც კი დავსტაბილურდი, გადამიყვანეს ბოსტონში, სპოლდინგის სარეაბილიტაციო ცენტრში, სადაც ორი თვე გავატარე ინტენსიურ სტაციონარულ განყოფილებაში.
18 წლიდან მე ვცხოვრობდი პირველი ტიპის დიაბეტით, ამიტომ ჩემთვის უცხო არ იყო სირთულეები. რეაბილიტაციაზე სწრაფად გავიაზრე, რომ უბედურება არის ის, რასაც შენ გადალახავ. ბრძოლა არის ის, რასაც შენ უძლებ. ვიცი, რომ ყოველდღე მომიწევს ბრძოლა - ეს ჩემი არ არის არჩევანი. მაგრამ მე მაქვს არჩევანი, ვიბრძოლო და ავირჩიო წყენა და გაჭირვება, თუ სიყვარული და სიცილი. როცა სიყვარულსა და სიცილს ირჩევთ დღეები ნაკლებად რთულია.
ჩემი ოპტიმიზმი და გამძლეობა შეჯიბრებითა და სპორტით ვისწავლე. გავიზარდე, როგორც ათლეტი და ვთამაშობდი ლაკროსს. კოლეჯის დასრულების შემდეგაც აქტიური დავრჩი. დავიწყე სიარული მაღალი ინტენსივობის ინტერვალური ვარჯიშის (HIIT) დარბაზში, დავრბოდი მარათონზე, ვატარებდი ველოსიპედს და რეგულარულად დავდიოდი ლაშქრობებზე. თითოეულ სპორტულ წამოწყებას თავისი დაბრკოლება ჰქონდა, მაგრამ მე მაქვს ენთუზიაზმი, რომელიც წინ მიბიძგებს ხოლმე, მიუხედავად შედეგებისა.
გარშემო კი მყავს ადამიანები, რომლებიც გვერდში მიდგანან - ისინი ჩემი გადამრჩენელები არიან. სრულიად უცხო ადამიანებმაც დაგვიჭირეს მხარი მე და ჩემს ოჯახს. გვიგზავნიდნენ ბარათებს, ყვავილებს, ბუშტებს. გვეხმარებოდნენ ფინანსურად, გვიმზადებდნენ საჭმელებს. შეიძლება სიარული არ შემიძლია, მაგრამ ეს ხალხი ფეხზე დგომაში მეხმარება. ერთ დღეს მე ისევ გავივლი და ეს დაბრუნება ბევრად უფრო ეპიკური იქნება სიყვარულის, სიცილისა და ბედნიერების დამსახურებით. ამას ამ სავარძელშიც კი შევიგრძნობ.
როგორც კრის ნორტონმა თქვა: „ბედნიერება ნაბიჯებით არ იზომება. ის იზომება იმ ურთიერთობებით, რომლებსაც თქვენ ქმნით და ინარჩუნებთ.”
გამოჯანმრთელებაში რამაც მიბიძგა, იყო ჩემი ხალხისადმი სიკეთით გადახდის სურვილი.
თუმცა გადიოდა თვეები და ჩემი იმედები განახლებული შეგრძნებისა და გადაადგილების შანსის შესახებ ქრებოდა. არ მინდოდა ჩემი მოლოდინები ზედმეტი ყოფილიყო და კრახი განეცადა. მაგრამ როგორც კი Wings for Life-ის და მათ მიერ დაფინანსებული ყველა წარმატებული კვლევისა და კლინიკური ცდების შესახებ გავიგე, ჩემი იმედი ხელახლა გაცოცხლდა.
Wings for Life World Run-ი არის ფონდის მნიშვნელოვანი ნაწილი ზურგის ტვინის დაზიანების სამკურნალოდ. ყოველი მორბენალი, ათლეტი და მოსიარულე მთელს მსოფლიოში 8 მაისს გვაახლოებს ამ საბოლოო მიზანთან. სარეგისტრაციო საფასური და ყოველი შემოწირულობა მიდის ზურგის ტვინის დაზიანების უახლესი კვლევებისთვის. შემოწირეთ ახლავე ან დარეგისტრირდით, რომ შეუერთდეთ ამ შესანიშნავ ადამიანებს.
